Ik las ooit een boek over keuzeprocessen.

De aziatische schrijfster merkte op dat de vrijheid om te willen kiezen een erg westers idee was. Ze vertelde over arranged marriages en dat die niet zo gek zijn als wij hier denken. Het boek ben ik kwijt, maar het bleef me bij. Want we denken wel dat we vrije keuze willen, dat we het recht willen onze eigen beslissingen te maken, maar zijn we er wel zo goed in? Ik ontdek intussen dat die vrije keuze met een prijs komt.

Het was me nog niet eerder overkomen, ik dacht dat het mijn bespaard bleef, maar nu dus toch : Afgelopen week werd vanuit twee kanten het contact met me verbroken. Oude vrienden die me niet meer willen zien. Nee, het is niet mijn transitie, zeggen ze, ik ben te zichtbaar met mijn verhaal. En weet je, daar kan ik een heel stoer verhaal over maken: dat als je echte stappen zet in het leven dat niet iedereen dat bij kan houden. Over mensen die uit je leven gaan om plaats te maken voor nieuwe mensen in je leven. Ik ken de quotes. Maar quotes zijn niet het leven zelf. Het waren (zijn?) dierbaren, en het doet pijn. Flink pijn.

Het klinkt zo mooi, leven volgens je eigen waarden, maar het is ook eenzaam. Want wees eens eerlijk. Hoe eigen zijn onze keuzes nou helemaal? We kunnen lekker zwijmelen bij een gedicht als: “I took the road least chosen” Maar weten we wel hoe alleen die weg kan zijn? Natuurlijk ontmoet ik schitterende mensen op mijn weg, maar mijn keuzes zijn voor mij. Een alleenstaande ouder (eentje zonder ex) kan vrienden om zich heen verzamelen, maar opvoedkeuzes blijven een eenzame verantwoordelijkheid. Zo ook de verantwoordelijkheid nemen voor je eigen leven. Het klinkt mooi, maar het is zwaarder dan je denkt. Want wees eens eerlijk, hoe vaak bedden we onze keuzes in? Die nieuwe mensen die in je leven komen, is dat niet gewoon een nieuwe veilige groep? Hoe vaak kies je echt voor een onbetreden pad? (Spoiler: als het geen pijn doet, als het niet eenzaam voelt, is het geen onbetreden pad)

Ik zou troost kunnen zoeken bij die nieuwe mensen, en het met ze kunnen hebben over hoe mijn oude vrienden het gewoon niet snappen. Troost ja. Lekker samen schurken in een nieuwe norm, nee. De pijn voelen, de eenzaamheid ervan voelen, ja. Vertellen die coaches dat er wel bij? Dat leven pijn doet? En dat je leven veranderen betekent dat je geen pijnstillers meer hebt? Je krijgt van mij dus geen stoer verhaal over het volgen van je eigen weg. Zo glorieus is dat niet. Nou ja, ook. Maar dan wel dus eerst die shit.

Gelukkig heb ik mijn interne fan. We heben samen hele mooie, intense pinksterdagen meegemaakt. Vol tranen. Van geluk en van rouw. (En wie zei ook al weer dat die hetzelfde waren? Je hebt gelijk).

{

Sometimes it is the pain that shows you you’re on the right track

 

0 reacties